QAFA E BARIT , APO PORTA E FERRIT!

 

 

 

 

Nga Urim Gjata

Te sfidoj o kriminel ” Ludovik Cali ” me azil ne Kanada.

Rrefimi i nje ish punonjesi policije ne Puke.

Shume kush ka shkruar per tmerret e diktatures,dhe pikerisht per te verteten e trajtimit dhe torturave cnjerezore ne burgjet e te denuarve politike,por ndoshta pena e tyre letrare me gjithe bukurine, nuk ka shkruar te gjithe ate te vertete te dhimeshme dhe te hidhur jo vetem per ata qe e kane perjetuar per vite e vite me radhe, por dhe per ata qe e kane jetuar ndoshta dhe ne kushte te tjera,jashte ketij rrethimi te vdekjes se ngadalte te dhjetera e qindra te denuar te ndergjegjies Sot shkruajne me dhimbje ish te denuarit.Por sot kane filluar te shkruajne dhe te krenohen dhe kriminelet,ata qe kane marre pjese ne torturimet dhe denimet e tyre.

Qafa e Barit apo porta e ferrit.

Qaf Barit, nje emer i lakuar ne shkrimet e ish te denuarve te ndergjegjies apo dhe atyre qe e kane njohur apo jetuar nga jashte. Qafa e barit nje kamp i tmerrshem perqendrimi dhe pune 24 ore ne 24 ore ne galerite e piritit te vdekjes. Qafa e Barit vendi ku per here te pare,ideali i lirise dhe demokracise, fitoj mbi diktaturen.

Ndoshta dhe bjeshket e nemuna ne thellesi te Mirdites nuk do e kishin besur kurre se ne zemren e tyre,atje ku bijte e saj mbroheshin dhe kishin folene. Do vinte nje dite qe dhe ajo do e ulte koken mbas krenarise shekullore, vendi ku trimat kishin luftuar dhe mjekuar plaget me barot,vendi ku trimat kishin folene, vendi ku cubat e malesise nuk ju dorezuan,as Turkut,as Gjermanit,dhe as Komunizmit. Do kethehej ne nje kamp tmerri, vrasjesh dhe vdekiesh,shfrytezimi dhe torturimi te ketyre bijve nga bisha e kuqe sllave . Bjeshket e nemuna,keto bjeshke me histori kishin mbajtur mbi vete ne shekuj peshen e krismave, luftes e perpjekjeve per liri. Bjeshket ishin deshmimtar i kesaj lufte te pa mposhtur per pamvaresi,i fitoreve dhe dhimbjeve pa fund. Por asnjehere deshmimtar i tradhetise, dhunimit, vdekjeve dhe vrasjeve te bijve te saj nga vete diktatura qe vetem emer tjeter nuk kish .

Qafa e Barit Nje vend mes malesh ne Tuc, prane nje rruge shume e vjeter Ilire. Nje vend qe lidhte dikur mes per mes Mirditen,Spacin me Qafe Barin,Fush Arresin,Puken .Nje vend në të cilin dikur kishin lene eshtrat ne perpiekie me malesoret e Mirdites nizamet Turq,por dhe gjithe pushtonjesit e tjere, ishte kethyer ne nje vend te mallkuar ku kesaj radhe ishin shqiptaret ata qe po zevendesonin eshtrat e dikureshme te nizameve pushtues,por keta te fundit kishin nje emer tjeter.Te denuarit e ndergjegjies,apo luftetaret e pare kunder diktatures,te etiketuar si tradhetare dhe armiq te sistemit. Qafa e Barit. Ky kamp perqendrimi me i tmerrshem se ato naziste por ne kohet e reja te socializmit, i njejte ne mos me mizor se ato , ndërtuar mes malesh në një vend tmerrësisht të thepisur ku as drita e diellit nuk shihej vec disa oreve, nje vend ku dhe zoqte ishin larguar, aty silleshin te denuarit e ndergjegjies,aty shfrytëzoheshin dhe torturoheshin jo cifutet nga nazistet,por shqiptaret nga shqiptaret. Mbi 500 të denuar te ndergjegjies me nje denim mbi 25 vite ishin grumbulluar ketu per tu shfrytezuar mizorisht ne galerite e vdekjes se Piritit,galeri qe kishin marre brenda tyre jeten me dhjetra e dhjetra nga keta shpirtera te vdekur me fytyre njeriu. Vdekja ishte e vetmja menyre e shpetimit nga vuajtjet dhe torturat cnjerezore. Aty nuk kish dallim fesh dhe krahinash, biles shqiptaret nga Kosova apo Cameria perbenin dhe pjesen me denime me te larta dhe torturoeshin me teper.

Galerite e piritit. Nje varr i hapur,disa kilometra ne thellesi te malit Tuc,aty ku te denuarit e ndergjegjies kocke e lekure me pak rroba ne trup punonin me tre turne,por per ata qe nuk realizonin normen turrni ishte dy fish.Ata duhej te ketheheshin perseri mbas 8 oreve ne galeri per te plotesuar normen qe nuk kishin mundur ta realizonin ne tete oret e punes ne turrnin e tyre. Shfrytëzimi dhe dhunimi barbar nga drejtuesit dhe policet e burgut ishte i pa mëshirshem,duart dhe brinjet e thyera ndaj cdo te denuari rebel nga gardianet e burgut nuk perbenin me ngjarjen e dites. Ato ishin thjesht rutine e punes ditore ne keto kampe shfarosese,kampe ku gjeten vdekjen me qindra e qindra te denuar,por dhe qe trupat e tyre u zhduken dhe nuk ju dorezuan kurre familjes se tyre dhe mbas mbarimit te denimit megjithese te vdekur. Trupat pa jetë të të burgosurve varroseshin fshehurazi në një kodër që ndodhej mbi kampin perballe,aty zhdukej gjithshka,aty zhdukeshin torturat thyerjet e kockave,aty zhdukej uria,pa barazia,tortura,dhimbja,familja,gjithshka,aty ishte fundi i vuajtjeve,aty ishte shpetimi nga kethetrat e diktatures. Ne kushte te rrepta sigurie mbas shume rrethimesh me ushtare speciale te MB, kampi ne vetevete ishte i rrethuar dhe me tre rreshta telash me gjemba, me lartësi mbi 4 metra ku rreshti i mesit ishte i gjithi me rrymë elektrike dhe pjesa në mes telave ishte e minuar, kjo bente ate qe as dhe zoqte te mos kishin mundesine e depertimit brenda tij. Mbi 20 kulla vrojtimi me prozhektore dhe mitraloz, te dukeshme dhe te pa dukeshme në lartësi mbi 5 metra ku ushtarët ishin të pajisur me të gjithë llojet e armatimit te sigurise, kampit i shtohej dhe ne krye te kodres si ciban reparti special ushtarak i ministrise se brendeshme me forca speciale te batalionit te sigurimit te gateshme te nderhynin ne cdo moment. Vec te denuarve shqiptare ne kete kamp shfarosjeje ishin shume shqiptarë te Kosovës patriote te arratisur nga Serbija,regjimi shqiptar ata i dënonte si agjentë të Serbisë UDB per akte terroriste. Por ne fakt ata ishin njerëz nga me të pa fajshmit,qe kishin vene koken ne rrezik duke u larguar nga Sebia drejt Shqiperise meme. Në letrat që ju dërgonin familjes ata me dhimbje u shkruanin atyre që të mos vini kurrë në Shqipëri sepse do të burgoseshin, dhunoheshin dhe denoheshin pa faj si ata . Por fatkeqesisht në të vërtetë ato qindera letra të shkruar ndër vite nuk mbërritën asnjëherë në duart e të afërmve te tyre, ato letra të dhimbjes shpirtërore i përvetësonte shefi i sigurimit të burgut, komandanti Ludovik Cali, dhe drejtori i përgjithshëm i burgjeve Edmond Caja.Ne baze te atyre letrave ata denoheshin dhe ridenoheshin perseri.Këta të burgosur që 90% e tyre ishin njerëz me shkollë dhe intelektualë të mirëfilltë ishin kthyer me detyrim thjesht në robotë të cilët ditë e natë punonin pa e kuptuar se po plakeshin dhe po vdisnin duke pritur si shpetim vetem vdekjen, sepse vitet e burgut nuk mbaronin,ato shtoheshin sa here i vinte fundi nje denimi per te marre nje tjeter. Gjysmë të zhveshur, me rrobat e burgut shumë herë me barkun bosh, futeshin në minierë duke u shfrytëzuar si kafshe për të realizuar normën e vendosur nga komanda, norme e cila ishte e papërballueshme dhe per nje puntor civil dhe jo me per nje njeri gjysem te vdekur. Ata që nuk kishin mundësinë të realizonin normën, i priste Pashku i zi. Pashku i Zi: Kështu e thërrisnin kriminelin nga Fushe Arresi,apo kriminelin tjeter, Nikolla nga Iballa, kriminele me uniforma policije keta benjamine te Ludovik Calit,keta kriminele me një dru në dorë thyenin kockat e këtyre njerëzve të kthyer në kufoma sapo dilnin nga galerite e punes. Britmat dhe dhimbjet nuk kishin te sosur, kriminelet me uniforme godisnin ku mundeshin,në kokë, ne duar,ne trup, duke nxjerre epshin e tyre të shfrenuar mbi këta njerëz të pa mbrojtur dhe në moshë të thyer. Gjaku rridhte kudo në dhomën e sajuar me derrasa te xhelatit, siç quhej nga te gjithë. Por nuk mbaronte me kaq. Mbas punës te lodhur pa buke liheshin në shi dhe në dëborë duke ju nënshtruar nga komanda një kontrolli çnjerëzor, c`veshia lakuriq nen preteksin e kontrollit special te perditshem mbas daljes nga galerite disa ore mbaronte me renien e te fiktit te disa te denuarve cdo dite,radhe qe vazhdonte dhe ne mencen e bukes ku Nikolla i Iballes i nxirrte disa here hga buka jashte keta njeres viktime te diktatures,ju derdhte dhe ushqimin,i mbante dhe me ore te tera me nje kembe apo dhe duke i detyruar per ti bere masazh ketij dhe Ludovik Calit brenda ne dhomen e mjekut ne kamp. Kalvarit të mundimeve të tyre nuk ju shpëtonin as familjarët, të cilët megjithëse vinin nga larg dhe rrugën e bënin me këmbë prej 18 kilometrash, nga Fushe Arresi,ose rralle here mbi karrocerine e kamionave me debore,sepse shoferet ishin te urdhëruar të mos merrnin asnjë prej këtyre familjareve megjithëse kishin dhe fëmijë të vegjël me vete. Me ore te tera familjaret dhe femijet,prisnin jashte ne te ftohte dhe ne acarin e debores me ore te tera per të takuar të dashurit e tyre. Femija baben,nena djalin,gruaja burre ziun.Te gjithe dridheshin ne deboren dhe acarin e maleve te Tucit ne Mirdite.Qëllimisht atyre Ludovik Cali takimin ja u realizonin në mbrëmje,vetem e vetem qe ata te kalonin perseri nje nate te tmerreshme ne debore jashte mes malesh ne Qafe bari,mundesia per tu kethyer ishte zero,pra ju duhej dhe nje nate jashte ne debore perpara se te merrnin rrugen e kethimit,nje nate mes ulerimave te ujqeve,ushtareve,te ftohtit,dhimbjes dhe frikes se perdhunimit. Nga ata policet kafshe, me fytyre njerezore.Nga ata qe shikonin grate e zeza qe vinin te shihnin burrat,vellezerit,baballaret.Nga ata qe me porosi te shefit te tyre Ludovikut. Dhunuan dhe Perdhunuan me fuqine e diktatures ato gra fat zezat qe ……………mbeten ne duart e tyre……………Keta bastarde,njerez pa moral,kriminele ordinere, felliqesira me uniforme policijene kampin e Qafe barit Po Po nga ata bastarde me uniforme policije, u dhunuan ne emer te ligjit,atje mes malesh ku dhe ariu ka frike te jetoje.Atje ku dhe zoti kishte frike te afrohej,atje ku per qef te komandant Ludovikut te denuarit kishin ndertuar dhe nje palester,dhe fushe vojlebolli me parket, kolltuk me rrota per krye kurven e Burgut,Ludovik Calin.Atje ku beheshin dhe masazh po nga keta te denuar komandantit te lodhur nga torturat qe ju bente ketyre njerezve viktima Atje ku dhimbja bashkohej me pafuqesine. Te sfidoj ty kriminelin Ludovik Cali dhe Edmond Caja ju dhe bastardet e tuaj shefa apo zvendesues,per ato qe ke bere,te sfidoj dhe te dal balle per balle.Ne qofte se ish te denuarit politike nuk kane fuqi,jam une ai qe te sfidoj dhe te akuzoj balle per balle ty Qen i pa bese.Shefin e sigurimit,apo ke harruar mor bastard i diktatures,te gjitha ato dhunime cnjerezore qe ju ke bere ketyre njerezve te pa mbrojtur viktima te diktatures komuniste. Ushqimet qe me fukarallek dhe mundim silleshin nga familjaret, mbasi perziheshin dhe vidheshin nga duart e palara qellimisht te policeve te zgjedhur nga komanda, gjysma ketheheshin mbrapsh dhe nje pakice ju jepej ketyre kufomave njerez,rrobat jo e jo duhej te vdisnin ashtu sic ishte urdheri ne te ftohte,duhej te ishte fat i madh qe polici te lejonte ndonje rrobe per trupat e tyre Vuajtjet nuk mbaronin me kaq,sigurimi i shtetit kishte futur oficerët e tij në burg si të dënuar për të kontrolluar dhe raportuar cilindo fatkeq që pëshpëriste ndonjë fjalë kundër regjimit komunist dhe për ta ridënuar përsëri atë fat zi duke i futur lakuriq në birucë në mes të dimrit te egër ku temperaturat arrinin në shumë gradë nën zero. Me javë të tëra këta të dënuar ushqeheshin vetëm me një tas supë të prishur në ditë dhe me shkopin e gomës që nuk ju ndahej para supe dhe pas saj. Me më 20 maj 1984 regjimi u trondit,te denuarit e ndergjegjies,te vdekurit per se gjalli akoma nuk kishin vdekur.Ata si nje vullkan shperthyen duke sfiduar diktaturen,dhimbjet dhe torturat cnjerezore.Ata me cdo mjet kerkonin te shembnin diktaturen,megjithe se te ndare nga bota brenda telave ata tronditen nje sistem te tere.Ai mengjez grumbulloi te gjithe bashkvuajtesit e diktatures,nuk ish i pa qellimshem.rrahja dhe tortura para syve te tyre te dy shokeve te tyre beri qe grupit te pare te vogel ti bashkohen me shpejtesi te gjithe. Thirrjeve te para ju bashkuan furishem me zerat e tyre te gjithe te denuarit. Poshtë komunizmi. Poshtë diktatura. Poshtë diktatori. Liri demokraci.Flamuri kuq e zi per here te pare valevitej ne duart e tyre pa yllin si simbol te bollshevizmit dhe diktatures. Thirrjet jemi shqiptarë, nuk e duam komunizmin, nuk e duam diktaturen nuk e duam diktatorin! Duam lirinë, duam demokracinë po mbushnin me jehonen e tyre bjeshket e malesise. Në ballë të turmës së të dënuarve qëndronin Tom Ndoj, Sokol Sokoli, Petrit Bazelli, Anastas Dhami, Nue Pisha, Kosta Gjordemi etj. Të cilët me zërat dhe fuqinë e tyre tmerruan kriminelët e diktaturës, qe te zverdhur si mehit nuk dinin çfarë të bënin. Ata qe i dhunonin cdo dite fluturuan mbi telat me gjemba si frikacake te ndyre qe ishin,ne largimin e turpshem te tyre nga brenda kampit, forca te shumta i mbronin nepermjet bresherise se plumbave nga jashte. I tmerruar me pistolete ne dore, komandanti i burgut Ludovik Cali, jepte urrdhëra sa majtas djathtas. E vetmja fjale e tij ishte zjarr mbi armiqte e popullit dhe te partise sapo te prekin telat.Forcat ushtarake te kampit por dhe ato te ardhura me shpejtesi nga Puka dhe Tirana me helikopter rrethuan komplet zonen, snaiperët zunë pozicionet ne te gjitha pikat kryesore,a thua kishin te benin me ndonje bande te armatosur apo me disa njerez gjysem te vdekur qe therrisnin brenda telave, liri demokraci. Ushtarake të zverdhur dhe të tmerruar me gishtin ne kembez, prisnin urdhërin për të qëlluar mbi këta njerëz brenda rrethimit cnjerezor, Nga Tirana me helikopter vjen dhe drejtori i përgjithshëm i burgjeve Edmond Caja, i njohur mirë nga të dënuarit si ish drejtor i ketij kampi famekeq per krimet e tij. Zeri i tij nepermjet autopolantit nga elikopteri kerkonte ndalimin e revoltes,por a mund nje bastard te ndalonte me keta njerez te lire,me te lire ne shpirt se ata qe ishin jashte telave me gjemba. Pa pritur, nga helikopteri, zeri i cjerre i Edmond Cajes jep urdher Zjrrrrrrrrrr mbi armiqte,zjarrrrrrrrrrrrrrrrrr,dhe krismat filluan te shtohen pak e nga pak.Zjarr kunder nje turme te pa armatosur brenda telave me gjemba,zjarr ndaj disa njerezve kocke e lekure qe kerkonin lirine,zjarr kunder bash atdhetareve te tyre. Zjarr kunder atyre qe ishin lene brenda rrethimit per disa dite pa uje pa buke. Sokoli bertet i pari: Largohuni vellezer, futuni në kapanone, largohuni nga sheshi, na futën në grackë.,po na vrasin largohuni.Por tashme ishte shume vone ,sheshi i burgut kish filluar te merrte ngjyren e kuqe.Të plagosur hiqeshin zvarre. Britma nga të katër anët, “Mos, mos qëlloni vellezer,mos qelloni, jemi vëllezër mosss. Jemi shqiptarë,mos na vrisni mosssssss mossss mossss.Por kush mund te degjonte me. Ludovik Cali rremben automatikun e nje polici dhe nga taraca e oficerit te rojes, harxhon gjthe karikatorin drejt grupit te te denuarve. Nga elikopteri hapet zjarr pa pushim,nga kodra perballe gjithashtu. Pak nga pak thirrjet per ndime dhe britmat brenda rrethimit po mbuloheshun nga zhurma e armeve pa pushim. Kishte edhe nga ata police apo ushtare që kur dëgjuan thirrjet ulën armët dhe nga sytë e tyre filluan të binin lot,lote por asgje me teper nuk kishin se cfare te benin.Ndryshe do te ishin dhe ata pjese e atyre qe bertisnin per ndime brenda telave te pa mbrojtur. Zëri i çjerrë i Edmond Cajes nga helikopteri bërtiste, “Zjarr, zjarr!”Zjarr bertiste dhe komandanti i burgut Ludovik Cali,po po zjarr. Midis britmave dhe te plagosurve qe teriqeshin zvarre duke sfiduar vdekjen nje grup te denuarish si Petrit Bazelli u futën për të ndihmuar mes plumbave, për tu ardhur në ndihmë shokëve të tyre të mbetur në shesh, Anastasi, Nuja, Toma,Kosta. Minoritari Thoma Jergolati hapi lavanterinë për të strehuar shokët e plagosur.Mjeku i kampit, Serbi Drang Vujoshevi dhe ky një i dënuar politik, mundohej të mjekonte sa të mundej për të shpëtuar nga vdekja viktimat e kësaj masakre të paparë dhe dëgjuar ndonjëherë. Ato pak lule te fillim Majit brenda rretimit te kampit,qe keta njerez i uisnin cdo dite filluan te skuqen tani me gjakun e tyre.Kriminelet me uniformen e shtetit nuk pyesnin me,ndaj armiqve te partise ishte derdhur jo vetem urrejtja dhe druri por tanime dhe plumbat pa kursim. Dhe me ne fund u hapen dyert e rrethimit,i pari Ludovik Cali,shefi i Sigurimit te kampit,dhe me pas me njehere krimineli Edmond Caja filluan te qellojne me cizmat e meshinit me thumba hekuri mbi viktimat gjysem te vdekur te shtrire ne sheshin e kampit.Bastardet me uniformen e policise Kola,Prenga,Marashi,Ahmeti,Bastriu te shoqeruar nga te tjeret filluan te thyejne kockat e te denuarve. Masaker,nje masaker e pa pare.Kriminele dhe viktima,kriminele te armatosur deri ne dhembe dhe viktimat lakuriq,pa buke pa uje pa mbrojtje. Masaker kundrejt vellezerve te tyre te pa mbrojtur,masaker kunder njerezve kufoma. Zinzhiret e qenve te policise dhe telat me gjemba u vune menjehere ne pune.Gjithe te dënuarit me plage dhe pa plagë u lidhën kembe e duar me zinxhirë, ndërsa qentë e kufirin ndërsuleshim mbi trupat gjysmë të vdekur duke i copëtuar me ore te tera.Rreth e rreth malet ishin mbushur me forca ushtarake qe nuk lejonin askend te afrohej dhe shikonte cfare ndodhte. Dita e neserme do te ishte me makaber mbas asaj te pares.Te lidhur me zinxhire,te torturuar cnjerezisht,pa gjume,pa buke,pa uje zvarre pjesemarres ne shesh per te pare ate cka do i priste dhe ata. Mbas nje torture cnjerezore te denuarin Tom Noin e vendosin mbi dy trupa pishe dhe krimineli Ludovik Cali e thyen ne mes duke i sjelle nje vdekje makabre. ndersa shokun e tij heroin Nue Pishen mbas torturave e denuan me vdekje,duke e pushkatuar diten tjeter. Ne mes te kampit i lidhur Anastas Dhami nga Pogradeci provonte nje tjeter torture c´njerezore,drejtori burgjeve Edmind Caja se bashku me Ludovik Calin,ne mes te sheshit me pinca i shkulin mustaqet.Thirrjet dhe dhimbjet e Anastasit mbuloheshin nga te qeshurat dhe jarget e krimineleve me uniforme. Thoma Jergolati i thyen kemben,dike e trodhen,po po te gjitha u zhvilluan ne kampin e Qafe Barit dhe ne birucat e policise.Moisi Miraka kaloj muaj ne spital nga dhuna cnjerezore se bashku me disa te tjere. Mbi 30 veta u ridënuan dhe i nisen drejt burgut të Burrelit. Petrit Bazellin dhe Anastas Dhamin megjithe se me brinje te thyera e priste biruca, te lidhur këmbë e duar duke ju neneshtruar torturave c`njerëzore,si Petritin kaluan ne tortura afersisht gjithe kampim.Por spiunet e sigurimit,ordineret,njerz te hurit dhe litarit te futur qellimisht mes ketyre heronjve ju dha nje shperblim,si cdo spiuni. Kampi per disa jave ju nënshtrua një represioni cnjerëzor. Të gjithë të dënuarit i linin cdo dite me dhe pa rroba dhe me orë të tëra jashtë,familjet per disa muaj nuk lejoheshin me te vinin dhe te takonin njerezit e tyre.Birucat dhe shkopi i gomes ishte buka e perditeshme e ketyre njerezve viktima brenda rrethimit me tela Perseri këta vuajtës të burgjeve të diktaturës dinë të falin dhe falën, ata që i torturonin tmerrësisht,dhe pse ju shkaterruan jeten. Falen kriminelët qe ju morën vitet me te bukura të rinisë, ju shkatërruan familjet e tyre, të afërmit e tyre pësuan injorime dhe dhunime,falen dhe perseri falin. Por falja e tyre po kethehet ne dhimbje dhe gangrene per demokracine,sepse ata qe i spiunuan,ata qe ju dolen deshmimtare neper gjyqe ,ata qe i denuan,ata qe i dhunuan. Sot pa turpesisht po drejtojne politiken shqiptare. Prandaj mirë do të ishte që dosjet të hapen. Jo për hakmarrje, por për të mësuar të vërtetën dhe ata që i kanë duart me gjakun e njerëzve të pafajshëm të mos na qeverisin dhe udhëheqin sot edhe nesër. Klithmat,gjaku dhe dhimbja e Qaf Barit akoma nuk kanë pushuar,dhe nuk do te pushojne kurre. Të pushkatuarit nuk do te prehen të qetë, përderisa ata qe i spiunuan,denuan dhe i pushkatuan.Ata qe ju shkaterruan ëndrrat rinore,sot po mbrohen me imunitete dhe pozita te ndryshme, bredhin e kapardisen me shoferë dhe makina të paguara nga xhepat e familjeve shqiptare. Pra dosjet duhen hapur, jo për të dënuar njeri, jo për tu hakmarrë ndaj personave që shkaktuan tragjedi dhe dhimbje, por të paktën për të bërë një akt moral drejtësie pa gjyqe. Viktimat e dënuar apo të pushkatuar nga urdhërat e tyre nuk kthehen më, të pushkatuarit e Burrelit, Spaçit dhe Qaf Barit nuk ngjallen me, të mbyturit në kënetën e Maliqit nuk do të rikthehen. Shumë prej tyre vini nga familje të shquara kombëtare, ishin intelektualë të shquar që kishin mbaruar edhe studimet në perëndim Prandaj zotërinj deputet e pushtetarë bëjeni të paktën akt moral të pastërtisë. Hapini dosjet pa frikë që ta shikojmë njëri-tjetrin drejtë në sy pa urrejtje,napni dosjet dhe te pastrojme me ne fund morrin e kuq Serb.Hapni dosjet qe njerezit te flene rehat.Hapni dosjet qe shpirterat e te pushkatuarve te pushojne qetesisht. Hapni dosjet mor Qener hapni dosjet,ne mos sot neser do te ndodhe.